Door Wim Schepens
Mijn telefoon ziet er niet uit. Het bewijs hiervoor zien jullie op de twee fotootjes.
In de eerste versie was de titel van dit stuk: Mijn mobiele telefoon, maar mijn dochter vond dat volslagen belachelijk. Ik hoorde nu toch wel te weten dat een mobiele telefoon een telefoon is en een telefoon een vaste lijn. Simpel. Al is dat laatste begrip zó archaïsch dat het meer thuishoort in een archeologische verhandeling dan in mijn korte stukje, vindt ze.
Goed, van die dingen, een generatiekloof dus. “Ach vader, vertel nog eens van vroeger” zei ze er na haar kritische noot, achteraan. Nou, om te beginnen was ik vrij laat met, wat ik nu voor één keer maar mijn mobiele telefoon zal noemen. Net zoals zoveel mensen zag ik er het nut nauwelijks van in. Je kon me bellen, je kon een mail naar me sturen, waarom zou ik direct en á la minute voor iedereen bereikbaar moeten zijn?
Maar langzaam maar zeker begon het toch te knellen. Steeds meer mensen om mij heen kregen een mobieltje. En opeens is er dan een moment dat het niet meer wordt gepikt. Je bent een paria: Waarom heb jij nog geen mobiel?
Lang bleef ik koppig volhouden maar uiteindelijk bezwijk je onder de druk. Je moet mee werd mij van alle kanten toegeroepen. Tja, De hel, dat zijn de anderen, wist Sartre ons al te vertellen.
Op een dag kwam een goede collega met een redelijke oplossing, zo dacht ik. “Neem nou een mobiel, dan ben je bereikbaar, maar je antwoordt niet, dan wordt alleen je voice mail…” (antwoordapparaat zal ze toen misschien nog gezegd hebben) “…ingesproken”.
Zo gezegd zo gedaan. Het zal rond 2004 zijn geweest dat ik eindelijk mijn eerste mobieltje op zak had. En toen was het te laat. Het net sloot zich, want voor ik het wist kreeg ik op bozige toon te horen waarom ik mijn telefoon niet opnam. Je moet immers mee. Niks alleen inkomende berichten opvangen en niet antwoorden, zo makkelijk kom je er niet vanaf!Kortom, in no time zat ik vast aan de mobiel die we vanaf nu dus gewoon telefoon noemen.
Jaren later mochten wij van de zaak een nieuwe telefoon. In 2010 kregen we de iPhone 4, die op 7 juni 2010 op de markt kwam. Prima ding. Kan alles. En nou komt het, dat is nog steeds mijn telefoon. Krankzinnig, vindt iedereen om mij heen. Maar ja, hij doet alles, mailtjes, appen, bankieren, fotootjes maken. Waarom weer een nieuwe? Maar het argument dat iets het nog doet is al lang geen argument meer om geen nieuwe te kopen. En dat geldt helaas niet alleen voor telefoons.
Ik moet bekennen dat ik een aantal jaar geleden last had van telefoonschaamte. Ik verborg mijn telefoon een beetje als ik te midden van collega’s die oude iPhone 4 tevoorschijn haalde. Ik dook weg in een hoekje of ik probeerde het apparaat zoveel mogelijk met mijn hand te omhullen. iPhone 4, dat kon toch eigenlijk niet meer.
Ook mijn kinderen schudden meewarig het hoofd. Veel nerderiger dan hun vader kon je het toch niet hebben.
Maar er gebeurde iets vreemds. Langzaam sloeg mijn schaamte om in trots. “Wow, nog een iPhone 4, die hoort in het museum.” Bij zo’n opmerking denk ik nu meestal schamper: elf, twaalf of dertien jaar oud, wat is dat nou helemaal? Niks dus. Bovendien wil ik helemaal geen nieuwe telefoon, want die moderne modelletjes zijn allemaal te groot. Die passen niet in mijn broekzak.
Zelfs mijn kinderen, inmiddels twintigers geworden begonnen mijn iPhone 4 wel woke te vinden. Tja dat is een bekend gegeven: als je een kledingstuk maar lang genoeg draagt of een voorwerp maar lang genoeg gebruikt wordt het vanzelf weer hip.
Mensen begonnen vol verbazing, maar ook vol bewondering naar mijn telefoon te kijken.
En toen kwam de klad erin. Het begon bij de RABO bank: “Wij ondersteunen deze applicatie niet meer. U moet upgraden”. De huidige versie vereist IOS 14.0 of nieuwer. Wel ja, de app van mijn tennisclub en van het lokale museumpje waar ik vaak kom doen het gewoon, maar de RABO bank is te beroerd om mijn app te ondersteunen.
Snel na de RABO bank volgden Nu.nl en nota bene de Triodos bank. Verdomme, een bank die beweert duurzaam te zijn, maar mij als goedbedoelende telefoongebruiker in de steek laat!
Een maand later viel Tikkie af, en mijn guilty pleasure, Voetbalprimeur, volgde twee weken daarna.
Ik geef toe, ik heb op het punt gestaan een nieuwe telefoon aan te schaffen, maar mijn woede en koppigheid blijkt sterker: jullie denken mij klein te krijgen? Mooi niet, dan maar geen RABO app, dan maar geen Tikkie, dan maar niet op de hoogte van de laatste transfergeruchten bij Ajax! Ik heb een perfecte telefoon, maar jullie vertikken het om mij te ondersteunen? Mijn betalingsverzoekjes doe ik nu via de verzoek functie van ING, die doet het nog wél. Dus helaas pindakaas voor Triodos, RABO, Tikkie en Voetbalprimeur. Ik krijg jullie wel, denk ik in mijn naïeve overmoed.
Ik heb trouwens wel snel twintig keer via Google op Nu.nl geklikt, dan verschijnt het Nu.nl icoontje gewoon in je display bij favorieten, geen app meer nodig. Dat uitgesloten worden van apps maakt je creatief. Overigens doet de tennisclubapp het op mijn telefoon uitstekend. Dit in tegenstelling tot diezelfde app op de nieuwste iPhone van mijn tennisvriend. Werkt voor geen meter. Hoe dat dan weer kan…? Geen idee. Ik heb weleens gezegd dat de telefoon, wat mensen je ook vertellen, echt ook een eigen willetje heeft, waar je niet zo gemakkelijk achter komt. Om die uitspraak werd ik nog wel eens lacherig aangekeken, maar met terugwerkende kracht, en zeker met de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van Artificial Intelligence, wordt deze stelling steeds meer bewaarheid.
Anyway, ik ben benieuwd hoe lang ik mijn eenzame strijd tegen banken en techreuzen volhoud. Ook mijn vrienden scheppen er inmiddels een onverholen genoegen in om te vragen welke apps er deze week weer van mijn telefoon zijn afgedonderd.
Voor mijzelf is de hele queeste inmiddels een interessant (psychologisch) experiment met mezelf geworden. Hoe lang houdt mijn koppigheid stand? Mijn iPhone 4 is al lang geen object van schaamte meer. Integendeel, iPhone 4 is een Geuzennaam en mijn verzet tegen de Tech giganten een Geuzendaad.
Maar schandalig blijft het: een prima apparaat niet meer ondersteunen. Zolang dat niet gebeurt geloof ik geen enkele techreus en geen enkele bank als ze weer eens het nieuws proberen te halen met mooie praatjes over verduurzaming.
Overigens hebben die techgiganten me wel behoorlijk digitaal verslaafd gemaakt, maar dat is weer een heel ander verhaal.
